مکس دیوانه، جاده‌ خشم؛ دعوت به جهان رستگاری یا تن دادن به بازی فمینیستی؟/ از خشم تا غارتگری با غلظت جلوه های تصویری

گروه فرهنگی «سراج24»- مرتضی اسماعیل دوست: فیلم «مکس دیوانه، جاده‌ خشم» به کارگردانی جرج میلر محصول دو کشور استرالیا و امریکا در سال ۲۰۱۵ بوده که در میان نامزدهای امسال جایزه گلدن گلوب قرار دارد. اثری که در رویه ای آخرالزمانی سیر می کند و سعی دارد با استفاده از جلوه های ویژه به نحوی رستگاری آدمی را در مسیر جاده ای رو به سعادت نمایان سازد، اما باید با تحلیل و بررسی به این نتیجه رسید که آیا این فیلم در بطن روایت خود چنین مسیری را طی می کند و یا این که همه این ها ظواهری بیش نیست و منجر به فنا شدن آدمی می شود.

فیلم با سکانس نابودی زمین آغاز می شود و به دنبال آن است با پیگیری جنگ های نفت و آب به انفجار جهان توسط بمب اتم بپردازد، در حقیقت همه چیز در ایده و نظرگاه نویسنده و کارگردان اثر، رو به نابودی بوده و آدمی حیران از این همه آتش، درد و فاجعه می باشد. اما این همه تصاویر و دردها راهی است برای بروز سیاست های قهرمان پرورانه غربی ها که حفره های خالی از حقیقت را با این گونه پرداخت های تخیلی پوشش می دهند. سری فیلم های «مکس دیوانه» یکی از آثار اکشن در سینما بوده که پس از گذشت 30 سال از ساخت آخرین قسمت آن، دنباله ای دیگر به خود گرفت. فیلمبرداری خلاقانه و نماهای باز در لوکیشن بیابان و استفاده از جلوه های ویژه کامپیوتری از نقاط مثبت فیلم می باشد که هر گونه خستگی و تکرار را از بیننده دور می سازد.

داستان فیلم در آینده اتفاق می افتد. جایی که منابع طبیعی در حال نابودی هستند و زمین در حال تبدیل شدن به بیابانی بی انتهاست که نسل بشر را به ورطه نابودی می کشاند. در این دوران، هرج و مرج به اوج خود رسیده و گروه های وحشی حکمفرمای منطقه شده اند. جنبه رستگارنمای فیلم در ادامه بهشت موعود دروغ پردازانه به سبک غربی ها است که قهرمان و ناجی مسیرش، یک آمریکایی بوده که همه این تباهی ها را با قدرت شگرف خود سامان می بخشد! قهرمانی توخالی که وعده رستگاری به آدمی جویای بهشت می دهد؛ انسانی رانده شده از حقیقت در مرداب تکنولوژی که هزاران سال گمگشته رسیدن است و با وجود بروز انواع ناهنجاری های اخلاقی همچنان آرزوی رستگاری دارد و سینمای فریبنده هالیوود با انواع جلوه های بصری و ابزارهای فنی به دنبال تصویرسازی چنین رنگین کمان جذابی برای مخاطب می باشد اما فاصله ای بسیار دورافتاده از چنین رویایی با واقعیت وجود دارد، چرا که همه چیز در بند نازکی از حقیقت و ناراستی گرفتار آمده و درک و دریافت واقعیت، هوشیاری و دانایی می خواهد که معمولا بیننده ذوب شده در ظواهر از آن دور می ماند.

جدیدترین ساخته‌ جرج میلر، یعنی «مد مکس: جاده خشم» نیز با تمام آن صحنه‌های اکشن و تعقیب و گریز بدیع و جذابش به ظاهر رویای رستگاری را به مخاطب پیشکش می دهد اما در باطن آن سنگلاخ های بسیاری وجود دارد. فیلم به جهت رونمایی از قهرمانی زن رو به فضایی فمینیستی هم می رود و با بارور کردن عقده های زنانه سعی در ترویج خاستگاهی از زن محوری می گردد که البته این بخش از مفاهیم اثر در لایه هایی زیرین قابل دریافت می باشد. فیلم «مد مکس: جاده خشم» فیلمی به ظاهر آخرالزمانی است که با جلوه هایی بصری، دری از باغ بهشت رو به تماشاگر می گشاید اما در حقیقت راه رفته از تفکر غربی، جهنمی شعله ور شده از تباهی می باشد.